Czego życzy sobie matka.

Czasem mówię sobie, że chciałabym, żeby czas się zatrzymał, bo ja się nim nie zdążę nacieszyć, a potem on robi coś nowego, dla mnie niezwykłego i wtedy się poddaję: biegnij czasie swoim tempem... popodziwiam chętnie kolejne nowości.

Ociekające lukrem blogi i zachwyty nad każdym szczegółem związanym ze swoim dzieckiem są dziś mocno piętnowane. Jak najbardziej zgadzam się z tym, że takie niezdrowe podejście należy traktować co najmniej po macoszemu. Jednak tylko wtedy, gdy ten zachwyt jest sztuczny, na pokaz, fałszywy i nieszczery. Bo to można wyczuć, bardzo łatwo. 

Starałam się spojrzeć z boku na własnego bloga, jak ktoś obcy. Nie wiem, czy potrafię być obiektywna, ale mam wrażenie, że można mimo wszystko określić go modnym ostatnio w blogosferze mianem bloga srającego tęczą. I co z tym fantem mogę począć? Cóż, nic. Zawsze staram się pisać tak, by tego lukru nie było. W nadmiarze chociażby. Ale chyba nie wychodzi. O ile nie zachwycam się na jego forum kupką mojego dziecka, to i tak piszę o innych rzeczach z bardzo maślanymi oczami. I pozbyć się tej maniery nie mogę!

Bo gdy tak patrzę na tego mojego wymarzonego, wyczekanego Szkraba, to aż mnie w środku rozpiera. Najczęściej powtarzanym mu zdaniem jest: jakiś ty piękny! Czasem czuję się jak wariatka. Jak jakaś debilka, która zachwyca się TYLKO dzieckiem. Jak jakaś nawiedzona matka, która aż za nadto wielbi swoje dziecię... Nic, tylko walić głową w ścianę, żeby pozbyć się tego "niezdrowego" zachwytu.

Tyle tylko, że jest jeden problem. Nie tylko Pierworodny jest obiektem taaaaakiej miłości. Bo od kiedy poznałam T. wciąż powtarzam, że całe życie z nim to za krótko. I zachwycam się nim, jaki to on nie jest dobry, kochany, opiekuńczy, zabawny etc... I znów powinnam walić głową w ścianę. 

A może mam w życiu po prostu cholerne szczęście. Mam mojego prawie królewicza na białym koniu i maleńkiego księcia, o którym zawsze marzyłam. Jesteśmy wszyscy zdrowi, mamy dach nad głową, żyje nam się całkiem dobrze. Omijają nas wszelakie nieszczęścia, a wszystkie cele, jakie do tej pory sobie z T. postawiliśmy po kolei się spełniają. Zastanawiam się czasem czym sobie na takie szczęście zasłużyłam, co ja takiego w życiu zrobiłam, że jest ono dla mnie takie łaskawe..

I gdy tak patrzę na Pierworodnego, to życzę sobie tylko tego, by miał tak dobre życie jak ja, by nie spotykały go zbyt wielkie rozczarowania, ani nieszczęścia. By potrafił doceniać w życiu absolutnie wszystko, co mu ono daje, a jednocześnie wymagać od tego życia, by układało się mu tak, jak szczerze sobie wymarzy. By był co najmniej tak szczęśliwy jak ja.